Ο Γακος ακούει τον 78 και κάνει έρωτα στο VS (200)

Εντάξει, από τις πιο βάμος ταινίες που έχω δει ποτέ. Ντελιριο, τρέλα, σοβαρότη μηδέν, σκηνές μάχης που θα τις απολαύσεις καλύτερα τη δεύτερη ή την τρίτη φορά. Θα σας κρεμάσουν τα σαγόνια.

Τι να λαίμαι;

Το φιλμέτο τα σπάει.

Έχει το εξής τρελό χαρακτηριστικό: τα ψυχάκια που το γυρίσανε έχουνε δει τα πάντα, έχουνε αντιγράψει τα κοάλα, κι όμως φαίνεται πως δεν υπακούουν σε τ-ί-π-ο-τ-α. Είναι δικό τους το είδος, είναι το τζενρ Versus, τέλος. Νιώθεις πως τέτοια πράγματα δεν έχουν ξαναματαειπωθεί, και έτσι είναι! Καταπληκτικό. Και δεν είναι δύσκολο: θέλει όμως να έχεις απαρνηθεί διάφορα, και να μη σε κυνηγάει ο στούντιος. Ε, αυτούς δεν τους κυνηγάει κανείς, κι έχουν απαρνηθεί τα πάντα, με γενναιότητα σαμουραΐστικη.

Όλα είναι εκεί (αλλά πρωτοφανέρωτα): ο ασιατικός τρόμος, ο Δυτικός τρόμος, οι ταινίες «μαγικού κουνγκφού» του ’70 (αχ!…), ο Ταραντίνος, το Μάτριξ, ο Λεόνε ΠΡΩΤΟΣ-ΠΡΩΤΟΣ, ο Μπάρτον, ο πρώιμος Ράιμι, το γκορ σε όλο το φωτεινό του μεγαλείο, ο Ρομέρο, τού τότε, ο Μελ Μπρουκς (το γέλιο στην ταινία πάει σύννεφο, αλλά σ’ το κόβουν με την κατάνα ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΟΥΣ).

Καραρισπέχ.

78, να ’σαι καλά, ρα. Μ’ έφκιαξες.

Και φυσικά έχεις δίκιο: το vs δεν παίρνει στιγμή στα σοβαρά την πάρτη του. Οι τύποι έχουν πιει σάκε με μανιτάρια μέσα, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Μέιντ μπαι Γάκος