Μπράδερχουντ οφ δε γουφλ (2001)

Έτυχε να ξαναδώ τις προάλλες μια ταινία που την είχα δει παλιότερα και με άρεσε πάρα πολύ, οπόταν και είπα να την αναφέρω.

Γαλλικό μπλοκμπάστερ που γενικά τα σπάει. Είναι ταινία εποχής με μοντέρνα αισθητική και τεχνικές.

Υποτίθεται ότι είναι βασιζμένο σε πραγματική ιστορία περιοχής της Γαλλίας (από αυτές που λέν ο ένας στον άλλο για αιώνες και το "Πήγαινε που λές ο Ζάν βόλτα στον λόφο, ώσπου άκουσε το ουγλιαχτό ενός λύκου, τγόμαξε, έπεσε και έσπασε τα μούτγα του" γίνεται "Πήγαινε ο Ζαν και όλη η φαμίλια του για πικ νικ στον λόφο, ώσπου τους επιτέθηκε ένα ανθγωπόμογφο τέγας και τους κατασπάγαξε αφού βίασε το κγανίο του Ζαν και μετά αφώδευσε πάνω του..." ... Δηλαδή κάτι σαν διαιώνιο σπασμένο τηλέφωνο... ή όπως το λέμε εμείς πλέον... Ιστορία... τέσπα... μεγάλη συζήτηση.)

Η ιστορία αυτή κάνει λόγο για ένα τέρας που κατασπάραζε κοσμάκη (δεν έκανε τα υπόλοιπα που είπα βέβαια) ώσπου φτάνει στη περιοχή ένας διαβασμένος άνθρωπος (μιας και οι υπόλοιποι εκεί ήταν ή φτωχά ντουγανάκια που το μόνο που μπορούσαν να διαβάσουν ήταν η βίβλος ... αν κάποιος άλλος τους τη διάβαζε βέβαια... ή πλούσια ντουγάνια που οι προγόνοι τους το είχαν κάνει τόσες φορές μεταξύ τους που πλέον από τα κοινά γονίδια που είχαν όλοι τους, σχηματιζόταν ένας νορμαλ εγκέφαλος μόνο αν έπαιρνες τον εγκέφαλο του καθενός τον πετούσες σε μια γαβάθα πρόσθετες αψέντι και μετά τα έκανες όλα έναν πολτό κοπανόντας τα με έναν μπαλτά, όχι γουδοχέρι γιατί χαλάει η συνταγή... -Είναι βάσιμη μέθοδος το είδα σε λαίω σε νασιοναλ τζέο... Στανταριές όχι χαζά-) ... ... ... που είμουν;;; ... α ναι... φτάνει ένας διαβασμένος άνθρωπος που λέτε με τον ινδιάνο σκλάβο του (που όμως επειδή είναι πολύ τζιμάνι -ο φλώρος όχι ο ινδιάνος- δεν του φέρεται σαν σκλάβο, αφού ο Ινδιάνος ουσιαστικά του έγινε τσιμπούρι όταν λέει τον έσωσε ο φλώρος στον πόλεμο της απέναντι όχθης), ο οποίος Ινδιάνος σκλάβος (Μαρκ Ντακλάσκος, κάτι σαν τον δικό μας τον Ζουγκλάκο , αλλά σε καμία σχέση λαίμαι...) είναι ο γ@μ@ουλας ο ίδιος (αυτός είναι σε λαίο αφού τον είχα δεί από κοντά πριν κάποια χρόνια και η ομοιότητα είναι φοβερή... τον γ@μ@ουλα είδα όχι τον ντακλάσκο...)

Αν και ινδιάνος ξέρει την τέχνη του "γ@μώ και δέρνω με μάτριχ στυλ" (κάτι που από τις λιγοστές γνώσεις μου θα έπρεπε να είναι γνωστό εκείνη την εποχή μόνο σε συλλεκτικά χωριά της χάμω ανατολής...) και φοράει δερμάτινες καμπαρντίνες, όχι βρακιά και χάντρες σαν άλλους ομοεθνείς του φλώρους!

Τέσπα μέχρι το τέλος της ταινίας μας δείχνουν ότι ο φλώρος -ο διαβασμένος- τελικά δεν είναι τόσο φλώρος και ξέρει και αυτός την ίδια τέχνη με τον ινδιάνο κουλ νίντζα (ίσως τελικά και οι δύο να είναι μακρινοί απόγονοι των γενναίων εκείνων ανθρώπων από τα συλεχτικά χωριά που έλεγα πριν) και τους γ@μ@ει (τους κακους) ότι έχουν και δεν έχουν.

Στην ταινία παίζει επίσης και ο αχώνευτος, απαράδεκτος, αηδιαστικός και άδικα τυχερός Βισαντ κασέλ (σου γ@μώ τη μαντμαζέλ) ώς ο αχώνευτος, απαράδεκτος, αηδιαστικός... ... τον εαυτό του παίζει. Το σημαντικό βέβαια είναι ότι παίζει και το έτερον του ήμισι (γ@μώ τα πάντα του).

Ναι παίζει και η Μόνικα... και είναι... ε... εντάξει θέλω να κρατήσω και ένα επίπεδο, οπότε δεν θα καταφύγω σε επίθετα. Αλλά έχει μια σκηνή η ταινία που αυτή η σκηνή από μόνη της θα πρέπει να πάρει όσκαρ σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, σκηνικών, οπτικών εφε, ηθοποιίας και ότι άλλο έχουν ευχαρίστηση. Κάνει η κάμερα ένα παν (για τους αδαείς... χο χο χο... είναι όταν η κάμερα αρχίζει από ένα σημείο και κινείτε γρήγορα προς τα μπρός... χρησιμοποιείτε κυρίως για να δείξει μεγάλες εκτάσεις γής κτλ...)... κάνει που λέτε η κάμερα ένα πάν από τους γοφούς του γυμνού, ξαπλωμένου σώματος της Μόνικας και πηγαίνοντας προς τα πάνω, καθώς πλησιάζει στο πλούσιο... γκουχ γκουχ... στήθος της βγαίνει πίσω από την εικόνα άλλη εικόνα σιγά σιγά ενός μακρυνού λόφου στο ίδιο ακριβώς σχήμα... τεσπα... όταν το περιγράφεις ακούγεται σαχλό και παιδικό... είναι σχεδόν ποιητικό στην οθώνη.

Δεν μπορώ να πω και πολλά άλλα απλά Μονικα λαίμαι και κλαίμαι...

Κλείνοντας θέλω να πώ ότι η ταινία απλά γ@μ@ει. Δεν μπορείς να πεις και τίποτα άλλο (κάτι που σαφέστατα είναι ψέμμα αφού θα μπορούσα να την αναλύσω πολύ ακόμα, αλλά δυστυχώς βαριέμαι να γράψω περισσότερα... με έφαγαν οι μεγάλες παρενθέσεις στη μέση... ίσως δεν θα έπρεπε να τις γράψω... δεν ξέρω αν είπα αρκετά για την ταινία, αλλά αν δεν είπα... είπα προφανώς για κάτι άλλο, οπόταν και αυτό χρήσιμο θα είναι... έτσι δεν είναι;; )