Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Κομεντι Μιξντ Γκριλ

Μπερν αφτερ Ρίντινγκ (2008)

Τα αδερφάκια Κοέν μπακ ιν άκσιον σε ρυθμούς Λεμπόφσκι αλλά όχι ακριβώς. Γιου σι... η ταινία προσπαθεί πολύ με τις χτιστές της παρεξηγήσεις όπως επίσης προσπαθεί πολύ να δημιουργήσει sony και καλά ένα τόσο μεγάλο κλάστερ φακ (όπως σοφά λέει ο Τζ. Κ. σίμμονς σε μια φάση της ταινίας) και γενικά μου φαίνεται να προσπαθεί πολύ.

Ο Πιτ, ο Κλούνει και ο Μάλκοβιτς είναι απολαυστικοί στους ρόλους τους όπως και ο Σίμμονς το λίγο που εμφανίζεται. Η Μακντέρμοντ δεν με άρεκσε... Δεν κσέρω γιατί αλλά με φάνηκε απλά καρικατούρα. Και οι υπόλοιποι είναι καρικατούρες, αλλά πως να το πω... φάνηκαν να είναι αληθινές καρικατούρες... ορίτζιναλ... τρου... η δικιά της καρικατούρα με φάνηκε ... ανκόμφρταμπλ, όπως θα λέγαν κ'οι βαρβάροι.

Έχει γέλιο... ή μάλλον χαμόγελο. Δεν έχει δηλαδή καμια σκηνή για να lolαθείς. Μια ευχάριστη ταινιούλα που όμως πιστεύω για Κοέν αυτός ο χαρακτηρισμός είναι σχεδόν προσβολή.

Στεπ Μπράδερς (2008)

Ή αλλιώς μπουνταλάδες εν δράση!! Πραγματικά όταν σκέφτομαι την λέξη μπουνταλάς μου έρχονται στο μυαλό αυτά τα 2 "παιδιά" (Τζον Σι Ράιλι και Γουίλ Φέρελ). Προσωπικά τους λατρεύω και τους 2 σαν ηθοποιούς οπότε και μόνο που παίζαν μαζί τη γούσταρα την σαχλαμάρα. Και περι σαχλαμάρας πρόκειται. Με την πολύ καλή έννοια της σαχλαμάρας.

2 μπουνταλάδες ανώριμοι 40άρηδες, μένουν ο καθένας με τον έναπομείναντα γονέα του. Ο Ράιλι με τον πατέρα του και ο Φέρελ με την μητερα του. Οι τύποι είναι ρεμάλια με τα όλα τους και απλά δευ φιντ οφφ δειρ παρεντς. Όταν οι δυο αυτοί γονείς συνατιόνται, πηδιόνται, ερωτεύονται, παντρεύονται και μετακομίζουν μαζί σε ένα σπίτι, το ίδιο κάνουν και οι ρεμαλομπουνταλάδες.

Αυτό που ακολουθεί είναι παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο. Οι τύποι βγάζουν από μέσα τους το παιδί που κρύβαν και αυτό αποδεικνύεται ένα καθυστερημένο, κακομαθημένο μπ@σταρδο που θα θελες να το πλακώσεις στα σούτια (δεν υιοθετώ βία ενάντια σε παιδιά... αυτά δεν είναι παιδιά).

Πολύ γέλιο αλλά μόνο αν σας αρέσει το συλ κομωδίας που έχουν αυτοί οι 2 και είναι αρκετά συγκεκριμένο αφού έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με παρόμοιο στυλ (Ταλαδέγα νάιτς- πολύ καλό, Σέμαι- Προ - καλούτσικο αλλά βαρετό στα σοβαρά του σημεία, Μπλέιντς οφ Γκλόρυ - Φοβερό γέλιο, Γουόκ Χάρντ - Ακολουθεί κρητική). Συστίνεται για όποιον είναι σε σαχλή διάθεση, ή πεσμένος και θέλει να φτάσει σε σαχλή διάθεση.

Γουόλκ Χάρντ: Δε Ντούι Κόξ Στόρυ (2007)

Η ταινία δεν είναι κομωδία απλά. Είναι αυτό που λεν οι Αμερικάν' σπουφ. Δηλαδή παίρνει κάτι σοβαρό που προυπάρχει και το σαχλοποιεί. Η Συγκεκριμένη ταινία παίρνει μια άλλη ταινία ως βάση και τη σκίζει χωρίς έλεος. Αυτή η ταινία είναι το Γουόλκ δε λάιν που είναι η βιογραφία του Παμέγιστου Τζόνι Κας. Και παρά το γεγονός ότι το Γουόλκ δε λάιν μου άρεσε και τον Κάς τον λατρεύω, δεν με ενόχλησε στο ελάχιστο η ταινία αυτή. Κυρίως γιατί δεν έχει ίχνος σοβαρότης (από την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία απλά προσπαθεί να προκαλέσει γάλιο - και σίγουρα δεν τα καταφέρνει πάντα) και γιατί παρά το γεγονός ότι είναι από τις ταινίες που αποκαλώ "σαχλαμάρες" (με την πολύ καλή έννοια) έγινε με πάρα πολύ μεράκι.

Ο Ράιλι είναι φοβερός στον ρόλο και προκαλεί γέλιο μόνο και μόνο που βλέπεις την φάτσα του (πολύ μπουνταλαλίδικη φάτσα ρε παιδί μου Grin)

Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση στην ταινία, και ο λόγος που ήταν τόσο αστεία και καλή (προσωπικλη μου άποψη) είναι η μουσική. Η μουσική έχει τον πρώτο λόγο στην ταινία.

Για όσους δεν καταλαβαίνουν τον λόγο: Ο Τζόνυ Κάς (όπως εδώ στην ταινία ο Ντούι Κόξ) είναι από τους θρύλους της μουσικής στην Αμερική. Πολλοί τον θεωρούν κάντρυ μουσικό κάτι που όμως είναι παντελώς λάθος. Ήταν ροκ με την ευρύτερη έννοια της Ροκ και επηρέασε σχεδόν όλες τις σοβαρές ροκ μπάντες. Μουσική έπαιξε στα 60s, 70s, 80s και πρόσφατα (προ πενταετίας και βάλε) έβγαλε και ένα άλμπουμ με διασκεβές.

Ε... η ταινία ακολουθεί την άνοδο του Ντούι Κόξ στην μουσική σκηνή και την ανάδειξή του σε θρύλο. Οπότε και περνάει από όλες τις φάσεις της μουσικής. Έχει τραγούδια των 50s, 60s 70s, ακόμα και σύγχρονα χιπ χοπ ρε-μίξες κτλ. Ο Ράιλι έχει πολύ καλή φωνή και τραγουδάει εκπληκτικά όλα τα διάφορα είδη μουσικής με τα οποία ο χαρακτήρας του καταπιάνεται καθώς αλλάζουν οι μουσικές. Πάντως και οι μουσικοί που ασχολήθηκαν για να γράψουν όλα αυτά τα τραγούδια κάναν εκπληκτική δουλειά στο να συλάβουν την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής και να την αποδόσουν σε τραγούδια.

Βέβαια οι στίχοι είναι τραγικά γελίοι (πολύ πολύ επιτυχημένοι για κάθε εποχή που είναι γραμμένοι) και για αυτό το όλο σκηνικό είναι πολύ αστείο.

Συστίνετε ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις αυτού του στυλ μουσικής, και σε αυτούς που γουστάρουν το γέλιο...

Ο Γακος γίνεται ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΗΣ

Despiser (Ο Φύλακας της Κόλασης, 2003)

Λοιπόν.

Ξανά επί των επάλξεων της έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσής σας, φιλοθέαμον (και φιλοθεάμον πες το) κοινό μου.

Η Κρήτη και οι Κρητικές δε θα πεθάνουν.

Θα ’ν’ εδώ, θες δε θες, ηνωμένες δυνατές.

Κσανά:

Θα ’ν’ εδώ, θες δε θες, ηνωμένες δυνατές.

Ε, ναι. Άρης είσαι αφού.

ΑΡΗΣ ΕΙ-ΣΑΙ.

Οπότε:

Ντισπάιζορ.

Ντισπάιζορ!!!

Ντισπάιζορ λέμμε!

Ο Περιφρονητής!!!

Δεν υπάρχει το φιλμ. Όσοι έχετε έστω κι ένα ψέμα από ψυχονόσημα μέσα σας, ζητήστε το απ’ το κλαμπ της γειτονιάς σας ασάπ.

Ναι, σαφώς πρόκειται για απίστευτα κακό έργο (σας προλαβαίνω), και τέτοια έχεις δει πολλά, άρα γιατί ειδικά αυτό; ναι, αλλά πρώτον έχει πολύ μεγάλες προθέσεις (είναι καμωμένο από το υλικό που ’ναι φτιαγμένα τα όνειρα) και δεύτερον ΟΝΤΩΣ δεν έχει δεύτερό του. Γι’ αυτό θα το λατρέψετε.

Ο τύπος που το έκανε, ο Φίλιπ Κουκ, αυτός (ρισπέχ):

είχε τόσο μεγάλο καημό, κι έβαλε τόση ψυχή σ’ αυτό το ασύλληπτο γκόλεμ, που δεν το σήκωσε μονάχα στα πόδια του, αλλά του έδωσε και αμμουδερά φτερά από πάνω για να πετάει.

Είναι αστείο στα όλα του: σενάριο θες, ηθοποιοί, εφέ, ατάκες; Όλα, όλα είναι μυθικά, όλα είναι για ανθολογία, όλα έχουν κάτι τόσο αθεράπευτα στραβό μέσα τους, που τα πάει πακέτο σε άλλες διαστάσεις, το κάνει όλο ένα ντανταϊστικό παρανάλωμα, που αξίζει να δεις.

Μια που είπαμε για ατάκες. Λέει ο άλλος: «Μην ξεχνάς, πολεμάμε για την ειρήνη». «Ναι;» του απαντάει η άλλη. «Σα να πηδάς παρθένα μού κάνει αυτό». Και: «Οι Αποστάτες θα φαγωθούν!» (Οι Αποστάτες τώρα πού να σου εξηγώ ποιοι είναι – πάντως το «θα φαγωθούν» το εννοεί κυριολεκτικά, αλλά χωρίς να έχει κάποια λογική ή συνέχεια αυτό, απλώς επειδή είναι ωραίο). Και κυρίως αυτή: «Δεν είσαι ο Διάβολος. Είσαι ένα πλάσμα πικραμένο», που άπαξ και τη συνειδητοποίησα, άπαξ και αποκωδικοποίησα τις πληροφορίες που κόμιζε δηλαδή, πρέπει να λιποθύμησα από τα γέλια.

Πολύ μεγάλες στιγμές.

Συγγνώμη, δείτε λίγο τους πρωταγωνιστές (είναι όλοι πλην των δύο κεντρικών):

Ε; Οκέι; Μπήκαμε στο νόημα; Αυτά είναι.

Να προσθέσω μόνο και κλείνω, ότι υπάρχει πολύ ανιμέισον στην ταινία (ερασιτεχνικό), που το χρησιμοποιούν όταν θέλουν να δείξουν ταχύτητα, να κάνουν τσαλιμάκια με τις κάμερες, να δείχνουν γκρεμούς, ύψη, να μας μοστράρουν τα τέρατα και τέτοια. Δηλαδή για εφέ. Αλλά φαίνεται. Πολύ. Τόσο πολύ δε, που μάλλον το καταλαβαίνει και ο Φίλιπ Κουκ αυτό, και δεν τον νοιάζει από ένα σημείο και μετά, και όσο πάει τα χειροτερεύει: σα να το κάνει επίτηδες. Σα να είναι όλα αυτά όνειρο, κάτι ρεαλιστικό φτιαγμένο σε άλλη διάσταση, όπως είπαμε. Ένα υβρίδιο που εξόκειλε. Είναι ασύλληπτο. Ο άνθρωπος βέβαια το ’χει στήσει όλο αυτό με χωρίς χρήματα, εντελώς με φίλους και τα λοιπά, ενώ και ο ίδιος κάνει ΟΛΕΣ τις βασικές δουλειές, όλες όμως, μέχρι και σκηνικά τον έχει να στήνει, και παίζει και όλη η οικογένειά του. Δηλαδή, να το πούμε αλλιώς, ο τύπος έχει τρελή έμπνευση. Εμπνευσάρα. Και τα βάζει όλα κάτω για να κάνει ΑΥΤΟ. Κάπως έτσι λειτουργεί και ο μηχανισμός παραγωγής αριστουργημάτων.

Άρα δε θα πούμε αστεία σήμερα.

O 78 παραδέχεται τον ... Αφφλεκ;;;;

Όλοι έχετε ακουστά πιστεύω τον ιδιαίτερα "αχώνευτο και ατάλαντο κύριο Άφλεκ" (σαν τίτλος θατρικού μου κάνει). Έ όσοι από εσάς δεν πιστεύετε στα θαύματα ορίστε άλλη μια γερή έκρηξη να ταράξει τα θεμέλια αυτής της πίστης σας (ή μη-πίστης σας).

Ο Κύριος Άφλεκ έφκιακσε ταινία. Το περίεργο δεν είναι αυτό. Όπως είπα και σε προηγούμενο επισόδειο καλό είναι να μπορούν και οι ριτάρντιντ πιπολ να κάνουν αυτό που γουστάρουν (εξάλλου έχουμε δεί αρκετές προσπάθιες του μικρού Μπέντζαμιν στην ηθοποιία και όλοι μας συγκινηθήκαμε, γελάσαμε ίσως και να κλάψαμε, αλλά σίγουρα λυπηθήκαμε για αυτό το παιδί και τα προβλήματά του που σίγουρα όμως δεν ακυρώνουν τον σεβασμό που πρέπει να νιώθουμε για την προσπάθειά του.).

Όμως εδώ είναι που μπαίνουν και τα θαύματα στη ζωή μας. Το Γκον Μπέιμπι γκον (το φιλμέτο που σκηνοθέτησε ο Μπένι) είναι παραδόξως πολύ καλό. Είναι ένα πολύπλοκο, σκοτεινό, καλογραμμένο και καλογυρισμένο σαμπέρμπαν θρίλερ, με πολύ καλές ηθοποιίες. Πρωταγωνιστής είναι ο αδερφός του λεγάμενου, ο Κέισι, που το καημένο αυτό δείχνει και μιλάει σαν χαζό πεντάχρονο πιο πολύ ακόμα και από τον μπιγκ μπροδερ του. Έιναι όμως καλός ηθοποιός.

Παίζουν επίσης ο πάντα απολαυστικός Εντ Χάρις, και ο οβερεξπόουζντ Μοργκαν Φρίμαν (ρε μαν... ναι είσαι Φρι- μαν για να διαλέγεις ότι ταινία θέλεις, αλλά βάστα ρε άνθρωπα... διάβαζε και κανα σενάριο πριν πεις το ναι... δεν είναι δυνατόν να παίζει σε περισσότερες ταινίες κάθε χρονιά από όσες κάνουν όλοι οι άλλοι μαύροι άκτορες μαζεμένα...).

Μέχρι το τέλος βγαίνου πολύ ωραία και πετυχημένα ηθικά διλήμματα, που είναι όντως δύσκολα να αποφασίσεις και εσύ ο ίδιος τί θα έκανες. Βέβαια εντάξει... έχει υποτίθεται ένα τουίστ στο τέλος που πάλι χρησιμοποιούν το γνωστό μοντάζ που είχε στο Γιούζουαλ Σάσπεκτς (α ρε Σίνγκερ κακό που έκανες στον κοσμάκη) ενώ δεν είναι και κανα φοβερό τουίστ, αλλά το τελευταίο δίλημμα που παρουσιάζεται στον πρωταγωνιστή και η απόφαση που παίρνει, είναι όντως από τα πιο δύσκολα και προβληματικά που θα μπορούσε κάποιος να συναντήσει στη ζωή του.

Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί πραγματικά αξίζει το φιλμετάκι την προσοχή σας, και καλό είναι να μην ξέρετε και πολλά...

Είδατε... όχι αστεία αυτή τη φορά... Τέτοιες σοβαρές προσπάθιες απαιτούν και την ανάλογη σοβαρότητα... πάω τώρα να βγάλω το κουστούμι και τη γραβάτα μου γιατί με πνίγουν λίγο.

Ο Γάκος... με την Άζια...



Η Μητέρα των Λυγμών (La Terza Madre / Mother of tears, 2007)

Για τον Ντάριο, μάνγκες και άνιμες, τα λέγαμε και τις προάλλες, με αφορμή το τελευταίο λένε γενικά από τα μεγάλα του έργα, την Όπερα. τέλος πάντων, κι επειδή δε τη μπορώ την κακεντρέχεια, ο άνθρωπος συνέχισε να δουλεύει κανονικά και αρτζεντινικά, κι ας μην πιάνουν καλές διανομές οι ταινίες του, για να φτάσει πέρυσι, εικοσιεφτά χρόνια μετά το Ινφέρνο, να κλείσει επιτέλους τη μεγάλη και υπερμαγική τριλογία των Μητέρων. Πρώτα ήταν η Σουσπίρια, το ’77,


και τρία χρόνια μετά το Ινφέρνο,

όπου είδαμε τις Madre Suspiriorum και Madre Tenebrarum, τη Μητέρα των Στεναγμών και τη Μητέρα του Σκοταδιού αντίστοιχα, ενώ τώρα έχουμε την terza και τελευταία Madre, τη Madre Lachrimarum, δηλαδή τη Μητέρα των Λυγμών. Οι Μάγισσες αυτές έχουν υπερφυσικές ιδιότητες, είναι πολύ δυνατές, έχουν πιστούς και σπέρνουν τον όλεθρο αν ξυπνήσουν από τον ύπνο τους και τα λοιπά. Τέλος πάντων, αυτά.

Αυτό το φιλμ που λέμε σήμερα δεν είναι όμως ούτε Σουσπίρια ούτε Ινφέρνο—και καλά κάνει. Εδώ ούτε θολές, μισολιωμένες ατμόσφαιρες υπάρχουν, ούτε παλ χρώματα τεχνικολόρ, ούτε ονειρικές καταβάσεις σε μονοπάτια που δεν υπήρχαν μόλις πριν λίγο. Εδώ τα πράγματα είναι πιο ιντάστριαλ. Πιο σημερινά, και πιο προσγειωμένα. Ο Ντάριο έχει σκληρύνει, γαντζωμένος με τα μάτια από την εποχή, από το σήμερα. Εικονογραφεί τόσο ρεαλιστικά και ωμά την αστική βία, που είναι σα να σου λέει, Αυτό ήθελα να πω τόσο καιρό, αλλά το ’λεγα με τους δικούς μου τρόπους.

Βέβαια δεν παύει να είναι ο δάσκαλος που υπήρξε: τέτοια αφηγηματική δεινότητα (που φαίνεται και στράφτει στο μοντάζ) άντε να βρεις εύκολα ινάουρντεϊζ χωρίς να πέσεις αναγκαστικά πάνω σε πέντ’-έξι όντως χαρισματικές περιπτώσεις από Αμερική μεριά. Και τέτοια πρωτοτυπία στο να σου δείχνει διαφορετικά (ένα ψέμα διαφορετικά) πράγματα που ξέρεις απέξω κι ανακατωτά. Θυμάμαι είχα διαβάσει γι’ αυτό το έργο ότι κάνει αναφορές ακόμα και στον εαυτό του, και πράγματ κάνει (!), όπως επίσης σε Μπάβα, Φούλτσι, Ντεοντάτο και λοιπούς, τους σωθικάρχοντες δηλαδή τού γκορ.

Αυτό είναι άλλο ένα απρόσμενο ατού της ταινίας: οι σπλατ σκηνές, που παρουσιάζονται ωμά (όπως ξανάπαμε) και με τους χυμούς τους, και που πασχίζουν να είναι πρωτότυπες και μοντέρνες — και πράγματι ο κερατάς το καταφέρνει να αρθεί πάνω από το επίπεδο ενός Χόστελ ας πούμε ή ενός Ρομπ Ζόμπι, μόνο με λίγα πλάνα. Άμα λέμμε για δάσκαλο.

Αυτά. Παίζει, α – παίζει και ο Ούντο Κιρ, ήθελα να πω, αλλά άσ’ τον τώρα γιατί θυμήθηκα πχια παίζει τη Μητέρα των Λυγμών, μια κάπχια Μόραν Ατίας, αυτή:

ναι, ναι, και μόνο μ’ ένα τάλισμαν, ένα τίποτα, και ΦΥΣΙΚΑ η Άζια.

Αλλά γι’ αυτήν απόκαμα, δε δύναμαι να ξαναμιλήσω… Μονάχα ΘΑ ΠΩ πως και τι στον κόσμο να σε λένε Έντζο έστω και σ’ ένα έργο, και να σε φωνάζει η Άζια, «Καμάν, Έντζο, καμάααν!» κι εσύ να υπακούς.

Φόλα Αρτζέντο είμαστε.

Ο 78 Αναρωτιέται τί έπαθαν ο Ντενίρο και ο Πατσίνο

Δε ραίτσιους κιλ (2008)

Πατσίνο ΝτεΝίρο. Μαζί. Αυτό είναι η ταινία. Το πιστεύω ακράδαντα ότι το υπόλοιπο σενάριο το σκεφτήκαν σε κανα μισάωρο. Μαζευτήκαν 2-3 τύποι σε μια αίθουσα και σκέφτηκαν:

Σεναριογράφος 1 -Τί ταινία να γράπσουμε ρε;
Σεναριογράφος 2 - Χμμ... Τί λες για μια ταινία με έναν σίριαλ κίλερ και αστυνομικό έναν τυπά έτσι... πολύ τρελαμένο ρε παιδί μου... χάρντ ας... και να τον παίζει ο Ντε Νίρο;;;
Σεν 3 -....
Σεν 1 -... ε... πολύ κλισέ με ακούγεται ρε συ...
Σεν 3 - Ρε σείς τί θα λέγατε όμως για μια ταινία με έναν αστυνομικό ψιλο βρώμικο, πολύ κουλ όμως στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο Πατσίνο;;
Σεν 2 -... αυτό ψιλο- κλισέ ακούγεται σε μένα ρε...

Με λάμψη επιτυχίας στο πρόσωπό του
Σεν 1 - ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΡΕ ΣΕΙΣ!!!!!!
Σεν 2 -Λέγε ρε τί;
Σεν 3 - Πουτ γιορ χεντς τουγκεδερ

Σαχλό και προβλέψιμο σενάριο, που στο τέλος προσπαθεί να το παίξει και Γιούζουαλ Σάσπεκτς με ένα μοντάζ που μας αποκαλύπτει τί "πραγματικά" συνέβει! Επειδή είμαστε ηλίθιοι! Τι με λες ρε μπουμπούνα! Σοβαρά ε...;; Αυτό συνέβαινε τόση ώρα ε;; Και εγώ που νόμιζα ότι δεν ήταν δυνατόν να είσαι τόσο μ@λάκας και να εννοείς πραγματικά αυτό το πράγμα!!!

ΣΠΟΙΛΕΡ ΑΛΕΡΤ (όσοι θέλουν να δούν την ταινία και δεν θέλουν να μάθουν το τέλος μη διαβάσουν παρακάτω)

Δηλαδή για να καταλάβει κανείς πόσο λαλάκας είναι ο σκηνοθέτης (και ο σεναριογράφος δηλαδή). Έχω δυο ηθοποιούς πρώτα ονόματα! Και οι δύο αστυνομικοί, πάρτνερς και φιλαράκια. Και με το που αρχίζει η ταινία έχω τον ένα εκ των δύο να ομολογεί σε βίντεο ότι αυτός έκανε τις δολοφονείες και να αρχίζει να εξηγεί το γιατί και το πώς. Και στα "φλασμπακ" που δείχνει η ταινία τους φόνους, επιμελώς αποφεύγει να δείξει το πρόσωπο του δολοφόνου ή οτιδήποτε που θα πρόδιδε τα χαρακτηριστικά του δολοφόνου (αυτό από τα πρώτα λεπτά της ταινίας έτσι)... Ε ρε φίλε δηλαδή μας δουλεύεις...

Και το χαζό είναι ότι μέχρι το τέλος η ταινία προσπαθεί να μας πείσει ότι "όντως αυτός το έχει κάνει βρε... δεν προσπαθώ να σε δουλέψω" για να μας τα γυρίσει τούμπα στα τελευταία λεπτά και να μας πει "χα χα... σε δούλευα... θυμάσαι που προσπαθούσα να σε πείσω ότι αυτός που σου έλεγα το έχει κάνει και εσύ μου έλεγες "ναι καλά" και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να σε πείσω ότι όντως αυτός το έχει κάνει... ε... χα χα χα δεν το έκανε αυτός... είναι αυτός που είχες πει στην αρχή... χα χα χα... δες τώρα και ένα βαρύγδουπο μοντάζ για να σε δείξω τί πραγματικά έγινε, και να σε δείξω και τα διακριτικά νίον σάινς που είχα σκορπίσει σε όλη την ταινία που έδειχναν ποιός είναι ο πραγματικός δολοφόνος... ε... ε... δεν είμαι πολύ έξυπνος;;"

Ξέρω ακούγεται σαν κάτι που θα έλεγε κάποιος καθυστερημένος... και ίσως να είναι αλήθεια... δεν τον ξέρω στο κάτω κάτω τον άνθρωπο (που το έγραψε ή που το σκηνοθέτησε). Εξάλλου δεν είναι και τραβηγμένο αυτό. Έχουμε δει και το Βέρτικαλ Λίμιτ, και το Φλάμπερ (πολύ παλιά) και το Ερ φορς ουάν και άλλα διαμάντια της σύγχρονης 7ης τέχνης και όλα αυτά είναι ξεκάθαρο ότι τα έγραψαν και τα σκηνοθέτησαν ρίταρντς... και εντάξει δεν κατακρίνω, ίσα ίσα μπράβο στο Χόλιγουντ που δίνει την ευκαιρία και σε τέτοιους ανθρώπους να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, αλλά προφανώς έχουν άλλο τάργκετ όντιενς... Απλά καλό θα ήταν να το ήξερα και από πριν αυτό.

Τέσπα... οι ηθοποιίες των δύο είναι αρκετά καλές αλλά βουλιάζουν και αυτοί προς το τέλος στην άβυσσο της κουταμάρας που εκσελίσσετε στην οθόνη.

Υ.Γ - Ίσως να είμουν υπερβολικός με την ταινία (όχι ίσως, είμουν) η οποία είχε και καλούτσικα σημειάκια... αλλά το τέλος με εξόργισε τόσο πολύ (λόγω ηλιθιότητας) που δεν άντεξα...

ΣΤΑΝΤ ΑΠ ΚΟΜΕΝΤΙ ΚΙΝΓΚΖΖ

Μετά από ένα μήνα ας κάνομε κανα μασσσ άπντειτ αφού μαζόχτηκε υλικό.

Λίγο διαφορετικό το σημερινό ποστ από τα προηγούμενα. Δεν θα αναφερθώ σε ταινίες, αλλά σε 2 από τους πιο ταλαντούχους κωμικούς που έχει βγάλει ποτέ η Αγγλία. Με τελείως διαφορετικά στυλ ο καθένας, αλλά εξίσου έξυπνοι και αστείοι.

Eddie Izzard

Εκκεντρικός, τραβεστί (μόνο όσο αναφορά το ντύσιμο γιατί κατά τα άλλα γυναίκες γουστάρει από ότι λέει) και πάρα πολύ αστείος. Τα σταν απ σόου που έχει κάνει έχουν γίνει από τα πιο επιτυχημένα έβερ στην Αγγλία και κατάφερε να περάσει και στην απέναντι όχθη τα σόου του και να παραμείνουν επιτυχημένα. Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ρόλους και σε ταινίες (όπως η τριλογία του Όσιαν'ς δεκα κάτι) και πρωταγωνιστεί σε δική του σειρά στην Αμερικάνικη τηλεόραση που λέγεται The riches. Εξαιρετικά αστεία όλα τα σόου του που έχουν κυκολφορήσει σε Δι Βι Δι με αποκορύφωμα το Dressed to Kill που είναι από το σόου που έκανε στο Σαν Φρανσίσκο. Μόνο στην Αγγλική γλώσσα αφού στην Ελλάδα δεν έχουν κυκλοφωρήσει (και φυσικό είναι αφού σταντ απ και μετάφραση δεν ταιριάζουν και πολύ).

http://www.eddieizzard.com/home.izz

Αν μπείτε στο youtube και πσάκσετε βίντεο του, θα βρείτε αρκετά καλά.

Ο δεύτερος που ήθελα να κάνω ιδιαίτερη αναφορά είναι ο Ricky Gervais, ο οποίος έγινε πολλάκις βραβευμένος και επιτυχημένος με την υπερ-επιτυχιμένη σειρά του στο Μπι Μπι Σι The Office, το οποίο φυσικά και το πήραν στην Αερικάνικη τηλεόραση και το κάναν Αμερικάνικη σειρά, με καλά αποτελέσματα χάρη στον χαρισματικό Steve Carell.

Ο Gervais έκανε επίσης την επιρυχιμένη σειρά στο Μπι Μπι Σι The Extras και έχει κάνει και αυτός αρκετά σταντ απ σόου. Ιδιαίτερα έξυπνος και αστείος είναι η προσωποποίηση του Πολίτικαλυ ινκορέκτ στα σόου του αλλά και στις σειρές του.

Και αυτός έχει περάσει στην απέναντι όχθη και ήδη είναι στα σκαριά 2 ταινίες. Στην μια απλά πρωταγωνιστεί ενώ την άλλη την έγραψε και θα πρωταγωνιστήσει. Η ταινία που έγραψε με τον τίτλο This side of the truth εχει αρκετά έξυπνο πρέμις. Σε έναν κόσμο όπου η αλήθια είναι το αυτονόητο, κανείς δεν ξέρει τί σημαίνει να λες ψέμματα, και ως φυσικό επακόλουθο δεν υπάρχει ούτε λογοτεχνία ούτε μυθιστορήματα, ένας απλός άνθρωπος κατα λάθος λέει ψέμματα, και συνειδητοποιεί τη δύναμη του.

Για περισσότερες πληροφορίες:

http://www.rickygervais.com/

Και οι 2 συστίνονται ανεπιφύλακτα σε όποιους έχουν όρεξη από καλό γέλιο (που δεν έχει σχέση με κλανιές ή ανθρώπινη ανατομία... αναγκαστικά... Tongue)

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Ο Γάκος τρώει μιξντ χορορ γκριλ

Death Tunnel

Μη τη δείτε, λουστείτε. Το’χουνε φκιάξει κάτι αδέρφια με πολλά ψυχολογικά και μπόλικο ταλέντο στο να μην αξιοποιούν την καλούτσικη παραγωγή: και καλά χτίστηκε ένας μεγάλος χώρος, ντεμέκ παλιό σανατόριο όπου ένας ντοτόρος ψυχάκι έφαγε… 63.000 νοματαίους πριν 70-κάτι χρόνια. Βαρεμάρα, ανία, βλακεία. Άσε καλύτερα.

Οι μέρες της Κόλασης (Days of Darkness)

Α, δεν ’ν’ κακό αυτό. Ζόμπια που τους κάνουν αυτοψία και… γεννάνε κάτι παρτσακλά πλάσματα (εξωγήινα κι έτσι), ζόμπια-γκέι, παίζει και μια μπίλντερ γκόμενα (καλό μάχιο), καλά περνάς κι εσύ. Αλλά εντέλει είναι λίγο. Το τζερν έχει πολύ ψωμί ακόμα, μη το ξεχνάνε. Περιμένουμε το φούρναρη. Και επιτέλους ένα φιλμ όπου τα ζόμπι θα μιλάνε και θα επικοινωνούν κανονικά μεταξύ τους (σαν πρώτο βήμα) και με τα μας για πιο γούστο. Αλλά οκέι, είναι νωρίς ακόμα. Δείτε το.

Dead Meat

Το λοιπόν, είναι η δεύτερη ταινία τρόμου από το Νησί (τούτη δω είναι ιρλανδέζικια) που κάνει θέμα τις τρελές αγελάδες και την επίπτωσά τους στο… περιβάλλον. Στενοχωριέσαι που τη βλέπεις ως Έλλην γιατί είναι τζάμπα η ταινία, πολύ χαμηλού μπάτζετ, αλλά είναι ταινία. Και τα έχει όλα (όσα μπορεί, τέλος πάντων). Εμείς… Οκέι, το μυθιστόρημα και ο κίνφος θέλουνε παλιά αστική τάξη, εμείς είμαστε ακόμα σε φάση φεουδαρχίας. Χαιρετήματα… We’re all dead meat now, anyway… Ένιγουέι, ο σεναρίστας έχει κέφια και οπλίζει με αγνά υλικά τούς ήρωες – κλαριά δέντρων, φουρκέτες, καρφιά… ό,τι βρεθεί, ρε αδερφέ.

Fear Itself: Dark Memories (2006)

Ένα φιλμ που αν βαριέσαι και κάνεις το λάθος και το δεις, παίζει άνετα να πεθάνεις στον καναπέ. Δεν υπάρχει τέτοιο έργο, μακράαααααν το πιο ανούσιο που έχω δει φέτο. Δείτε την Παπαρίζου καλύτερα σε κάνα παρακάναλο να μιμείται τη Τζέι Λο.

Επόμενη στάση: Ο Θάνατος (Rest Stop: Dead Ahead, 2006)

Δε θα σας ξετρελάνει, αλλά οκέι, δίνει κάποια πράγματα: η σκηνή με το δάχτυλο και η άλλη με τη γλώσσα, συν το αμπγιούζ τού μπάτσου τ’ αξίζουν τα λεφτά τους. Κατά τα άλλα, παίζει μία άκρως εκνευριστική γκόμενα, που δόξα τω Θεώ (μπαμ-μπαμ σπόιλερ) ψοφάει στο τέλος. Ένα κάποιο γλέντι το έχει η ταινιούλα. Αυτά.

Ανθρωποφάγοι (Welcome to the Jungle, 2007)

Μολονότι είμαστε (βάζω και τον 78 μέσα) τρελοί φαν τού Cannibal Holocaust, το εργάκι αυτό είναι μια χαρά. Φαντάζει λίγο ανολοκήρωτο ίσως (όλοι τεμαχίζονται πολύ γρήγορα…), αλλά είναι περιποιημένο. Καμερούλα στον ώμο (ωραία το περνάνε αυτό, με μπόλικη αληθοφάνεια), νεύρο, η μελαχρινή βέρι γκουντ, οι Νεαγουινέοι ωραιότατοι, ο Ρόκεφέλερ τα σπάει. Δείτε το.

Μέιντ μπαι Γάκος