Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Ο Γακος γίνεται ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΗΣ

Despiser (Ο Φύλακας της Κόλασης, 2003)

Λοιπόν.

Ξανά επί των επάλξεων της έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσής σας, φιλοθέαμον (και φιλοθεάμον πες το) κοινό μου.

Η Κρήτη και οι Κρητικές δε θα πεθάνουν.

Θα ’ν’ εδώ, θες δε θες, ηνωμένες δυνατές.

Κσανά:

Θα ’ν’ εδώ, θες δε θες, ηνωμένες δυνατές.

Ε, ναι. Άρης είσαι αφού.

ΑΡΗΣ ΕΙ-ΣΑΙ.

Οπότε:

Ντισπάιζορ.

Ντισπάιζορ!!!

Ντισπάιζορ λέμμε!

Ο Περιφρονητής!!!

Δεν υπάρχει το φιλμ. Όσοι έχετε έστω κι ένα ψέμα από ψυχονόσημα μέσα σας, ζητήστε το απ’ το κλαμπ της γειτονιάς σας ασάπ.

Ναι, σαφώς πρόκειται για απίστευτα κακό έργο (σας προλαβαίνω), και τέτοια έχεις δει πολλά, άρα γιατί ειδικά αυτό; ναι, αλλά πρώτον έχει πολύ μεγάλες προθέσεις (είναι καμωμένο από το υλικό που ’ναι φτιαγμένα τα όνειρα) και δεύτερον ΟΝΤΩΣ δεν έχει δεύτερό του. Γι’ αυτό θα το λατρέψετε.

Ο τύπος που το έκανε, ο Φίλιπ Κουκ, αυτός (ρισπέχ):

είχε τόσο μεγάλο καημό, κι έβαλε τόση ψυχή σ’ αυτό το ασύλληπτο γκόλεμ, που δεν το σήκωσε μονάχα στα πόδια του, αλλά του έδωσε και αμμουδερά φτερά από πάνω για να πετάει.

Είναι αστείο στα όλα του: σενάριο θες, ηθοποιοί, εφέ, ατάκες; Όλα, όλα είναι μυθικά, όλα είναι για ανθολογία, όλα έχουν κάτι τόσο αθεράπευτα στραβό μέσα τους, που τα πάει πακέτο σε άλλες διαστάσεις, το κάνει όλο ένα ντανταϊστικό παρανάλωμα, που αξίζει να δεις.

Μια που είπαμε για ατάκες. Λέει ο άλλος: «Μην ξεχνάς, πολεμάμε για την ειρήνη». «Ναι;» του απαντάει η άλλη. «Σα να πηδάς παρθένα μού κάνει αυτό». Και: «Οι Αποστάτες θα φαγωθούν!» (Οι Αποστάτες τώρα πού να σου εξηγώ ποιοι είναι – πάντως το «θα φαγωθούν» το εννοεί κυριολεκτικά, αλλά χωρίς να έχει κάποια λογική ή συνέχεια αυτό, απλώς επειδή είναι ωραίο). Και κυρίως αυτή: «Δεν είσαι ο Διάβολος. Είσαι ένα πλάσμα πικραμένο», που άπαξ και τη συνειδητοποίησα, άπαξ και αποκωδικοποίησα τις πληροφορίες που κόμιζε δηλαδή, πρέπει να λιποθύμησα από τα γέλια.

Πολύ μεγάλες στιγμές.

Συγγνώμη, δείτε λίγο τους πρωταγωνιστές (είναι όλοι πλην των δύο κεντρικών):

Ε; Οκέι; Μπήκαμε στο νόημα; Αυτά είναι.

Να προσθέσω μόνο και κλείνω, ότι υπάρχει πολύ ανιμέισον στην ταινία (ερασιτεχνικό), που το χρησιμοποιούν όταν θέλουν να δείξουν ταχύτητα, να κάνουν τσαλιμάκια με τις κάμερες, να δείχνουν γκρεμούς, ύψη, να μας μοστράρουν τα τέρατα και τέτοια. Δηλαδή για εφέ. Αλλά φαίνεται. Πολύ. Τόσο πολύ δε, που μάλλον το καταλαβαίνει και ο Φίλιπ Κουκ αυτό, και δεν τον νοιάζει από ένα σημείο και μετά, και όσο πάει τα χειροτερεύει: σα να το κάνει επίτηδες. Σα να είναι όλα αυτά όνειρο, κάτι ρεαλιστικό φτιαγμένο σε άλλη διάσταση, όπως είπαμε. Ένα υβρίδιο που εξόκειλε. Είναι ασύλληπτο. Ο άνθρωπος βέβαια το ’χει στήσει όλο αυτό με χωρίς χρήματα, εντελώς με φίλους και τα λοιπά, ενώ και ο ίδιος κάνει ΟΛΕΣ τις βασικές δουλειές, όλες όμως, μέχρι και σκηνικά τον έχει να στήνει, και παίζει και όλη η οικογένειά του. Δηλαδή, να το πούμε αλλιώς, ο τύπος έχει τρελή έμπνευση. Εμπνευσάρα. Και τα βάζει όλα κάτω για να κάνει ΑΥΤΟ. Κάπως έτσι λειτουργεί και ο μηχανισμός παραγωγής αριστουργημάτων.

Άρα δε θα πούμε αστεία σήμερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: