Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Κομεντι Μιξντ Γκριλ

Μπερν αφτερ Ρίντινγκ (2008)

Τα αδερφάκια Κοέν μπακ ιν άκσιον σε ρυθμούς Λεμπόφσκι αλλά όχι ακριβώς. Γιου σι... η ταινία προσπαθεί πολύ με τις χτιστές της παρεξηγήσεις όπως επίσης προσπαθεί πολύ να δημιουργήσει sony και καλά ένα τόσο μεγάλο κλάστερ φακ (όπως σοφά λέει ο Τζ. Κ. σίμμονς σε μια φάση της ταινίας) και γενικά μου φαίνεται να προσπαθεί πολύ.

Ο Πιτ, ο Κλούνει και ο Μάλκοβιτς είναι απολαυστικοί στους ρόλους τους όπως και ο Σίμμονς το λίγο που εμφανίζεται. Η Μακντέρμοντ δεν με άρεκσε... Δεν κσέρω γιατί αλλά με φάνηκε απλά καρικατούρα. Και οι υπόλοιποι είναι καρικατούρες, αλλά πως να το πω... φάνηκαν να είναι αληθινές καρικατούρες... ορίτζιναλ... τρου... η δικιά της καρικατούρα με φάνηκε ... ανκόμφρταμπλ, όπως θα λέγαν κ'οι βαρβάροι.

Έχει γέλιο... ή μάλλον χαμόγελο. Δεν έχει δηλαδή καμια σκηνή για να lolαθείς. Μια ευχάριστη ταινιούλα που όμως πιστεύω για Κοέν αυτός ο χαρακτηρισμός είναι σχεδόν προσβολή.

Στεπ Μπράδερς (2008)

Ή αλλιώς μπουνταλάδες εν δράση!! Πραγματικά όταν σκέφτομαι την λέξη μπουνταλάς μου έρχονται στο μυαλό αυτά τα 2 "παιδιά" (Τζον Σι Ράιλι και Γουίλ Φέρελ). Προσωπικά τους λατρεύω και τους 2 σαν ηθοποιούς οπότε και μόνο που παίζαν μαζί τη γούσταρα την σαχλαμάρα. Και περι σαχλαμάρας πρόκειται. Με την πολύ καλή έννοια της σαχλαμάρας.

2 μπουνταλάδες ανώριμοι 40άρηδες, μένουν ο καθένας με τον έναπομείναντα γονέα του. Ο Ράιλι με τον πατέρα του και ο Φέρελ με την μητερα του. Οι τύποι είναι ρεμάλια με τα όλα τους και απλά δευ φιντ οφφ δειρ παρεντς. Όταν οι δυο αυτοί γονείς συνατιόνται, πηδιόνται, ερωτεύονται, παντρεύονται και μετακομίζουν μαζί σε ένα σπίτι, το ίδιο κάνουν και οι ρεμαλομπουνταλάδες.

Αυτό που ακολουθεί είναι παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο. Οι τύποι βγάζουν από μέσα τους το παιδί που κρύβαν και αυτό αποδεικνύεται ένα καθυστερημένο, κακομαθημένο μπ@σταρδο που θα θελες να το πλακώσεις στα σούτια (δεν υιοθετώ βία ενάντια σε παιδιά... αυτά δεν είναι παιδιά).

Πολύ γέλιο αλλά μόνο αν σας αρέσει το συλ κομωδίας που έχουν αυτοί οι 2 και είναι αρκετά συγκεκριμένο αφού έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με παρόμοιο στυλ (Ταλαδέγα νάιτς- πολύ καλό, Σέμαι- Προ - καλούτσικο αλλά βαρετό στα σοβαρά του σημεία, Μπλέιντς οφ Γκλόρυ - Φοβερό γέλιο, Γουόκ Χάρντ - Ακολουθεί κρητική). Συστίνεται για όποιον είναι σε σαχλή διάθεση, ή πεσμένος και θέλει να φτάσει σε σαχλή διάθεση.

Γουόλκ Χάρντ: Δε Ντούι Κόξ Στόρυ (2007)

Η ταινία δεν είναι κομωδία απλά. Είναι αυτό που λεν οι Αμερικάν' σπουφ. Δηλαδή παίρνει κάτι σοβαρό που προυπάρχει και το σαχλοποιεί. Η Συγκεκριμένη ταινία παίρνει μια άλλη ταινία ως βάση και τη σκίζει χωρίς έλεος. Αυτή η ταινία είναι το Γουόλκ δε λάιν που είναι η βιογραφία του Παμέγιστου Τζόνι Κας. Και παρά το γεγονός ότι το Γουόλκ δε λάιν μου άρεσε και τον Κάς τον λατρεύω, δεν με ενόχλησε στο ελάχιστο η ταινία αυτή. Κυρίως γιατί δεν έχει ίχνος σοβαρότης (από την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία απλά προσπαθεί να προκαλέσει γάλιο - και σίγουρα δεν τα καταφέρνει πάντα) και γιατί παρά το γεγονός ότι είναι από τις ταινίες που αποκαλώ "σαχλαμάρες" (με την πολύ καλή έννοια) έγινε με πάρα πολύ μεράκι.

Ο Ράιλι είναι φοβερός στον ρόλο και προκαλεί γέλιο μόνο και μόνο που βλέπεις την φάτσα του (πολύ μπουνταλαλίδικη φάτσα ρε παιδί μου Grin)

Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση στην ταινία, και ο λόγος που ήταν τόσο αστεία και καλή (προσωπικλη μου άποψη) είναι η μουσική. Η μουσική έχει τον πρώτο λόγο στην ταινία.

Για όσους δεν καταλαβαίνουν τον λόγο: Ο Τζόνυ Κάς (όπως εδώ στην ταινία ο Ντούι Κόξ) είναι από τους θρύλους της μουσικής στην Αμερική. Πολλοί τον θεωρούν κάντρυ μουσικό κάτι που όμως είναι παντελώς λάθος. Ήταν ροκ με την ευρύτερη έννοια της Ροκ και επηρέασε σχεδόν όλες τις σοβαρές ροκ μπάντες. Μουσική έπαιξε στα 60s, 70s, 80s και πρόσφατα (προ πενταετίας και βάλε) έβγαλε και ένα άλμπουμ με διασκεβές.

Ε... η ταινία ακολουθεί την άνοδο του Ντούι Κόξ στην μουσική σκηνή και την ανάδειξή του σε θρύλο. Οπότε και περνάει από όλες τις φάσεις της μουσικής. Έχει τραγούδια των 50s, 60s 70s, ακόμα και σύγχρονα χιπ χοπ ρε-μίξες κτλ. Ο Ράιλι έχει πολύ καλή φωνή και τραγουδάει εκπληκτικά όλα τα διάφορα είδη μουσικής με τα οποία ο χαρακτήρας του καταπιάνεται καθώς αλλάζουν οι μουσικές. Πάντως και οι μουσικοί που ασχολήθηκαν για να γράψουν όλα αυτά τα τραγούδια κάναν εκπληκτική δουλειά στο να συλάβουν την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής και να την αποδόσουν σε τραγούδια.

Βέβαια οι στίχοι είναι τραγικά γελίοι (πολύ πολύ επιτυχημένοι για κάθε εποχή που είναι γραμμένοι) και για αυτό το όλο σκηνικό είναι πολύ αστείο.

Συστίνετε ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις αυτού του στυλ μουσικής, και σε αυτούς που γουστάρουν το γέλιο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: