Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Αϊ γκιβ γιου Γάκος ιν... Shrooms (2006)


Αυτό είναι ιρλανδέζικο τώρα, και γυρισμένο όλα μέσα σ’ ένα δασάκι, που είτε είναι στην Ιρλανδία είτε στην Ασπροβάλτα ένα και το αυτό, αλλά τέλος πάντων – δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας εδώ. Το πρόβλημά μας είναι πως, ενώ έχουμε την καλυτέρα των αφορμών (μια παρέα γκαβλωμένων νεαρών, μιξτ-γκριλ, πάνε στην εξοχή να μαζέψουν και να φάνε καραψυχοτρόπα μανιτάρια για να φλάι και για να βγάλουνε τα μάτια τους και ό,τι ήθελε προκύψει: οπότε ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ντόπιους τρελούς, για τα ζώα, για κάποια υβριδικά πλάσματα, για το δάσος, για τους Άλλους, για τους ίδιους, για οποιονδήποτε: γιου νέιμ ιτ), ενώ έχουμε την καλυτέρα, δε μας κάθεται τίποτε καλά… Δυστυχώς.

Τα παιδιά ναι μεν τρέχουν πάνω-κάτω σα τρελά τσιροκοπώντας, η κάμερα καμιά φορά τούς ακολουθεί με μανία, ο μονταδόρος κάνει κάτι ψαλιδοχερίστικα γρήγορα τρικ, τα κορίτσια γίνονται μουσκίδι και κολλάν τα σέβεν απάνω τους μέσα σ’ ένα βάλτο που ξεπετάγεται άνευ άλλου λόγου από το πουθενά (ενισχύει την υποψία μου πως η εν λόγω αποτυχία δε γυρίστηκε αναγκαστικά εκεί που λέει), αλλά όλ’ αυτά είναι τόσο ανούσια και τόσο καθόλου μα καθόλου πρωτότυπα, που ακόμα και το τέλος (που αυτοί το θεωρούν περίφημο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, σοκαριστικό ίσως), το τέλος λέμε το καταλαβαίνεις από τα πρώτα λεπτά.

Κρίμα γιατί περίμενα κάπως να τα εκμεταλλευόντουσαν τα μανιτάρια, είναι πολύ μεγάλο θέμα, κι ένα σωρό κόσμος θυμάται πώς το χειρίστηκαν, π.χ., στις Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις, οι οποίες και προτείνονται εδώ στη θέση αυτής της φτωχής παραγωγής, που πήγαινε για ευρύτερες μάζες θεατών απ’ ό,τι άλλες τού μπάτζετ της και του είδους (που πάντα στοχεύουν σ’ ένα συγκεκριμένο, υποψιασμένο και δύσκολο κοινό γυρεύοντας να το ικανοποιήσουν επεκτείνοντας –πώς αλλιώς– κατά τι τα αισθητικά του γούστα και τα φυσικά) και τι έλεγα; Α, κι ότι την πάτησαν. Ή ας ’ούμε δε τους βγήκε.

Να σημειωθεί πως είμαστε κατά της χρήσης μανιταριών (και κατά των μανιταριών εν γένει – και των πλεβρότους-πλεβρότους). Να σημειωθεί επίσης πως η βλογημένη ελληνική γη (σκύψεεε) είναι ζίγκα στη ντατούρα, πως διάφοροι στα χωριά και στα στρατόπεδα μαζεύουν και τρώνε, και πως παθαίνουν χίλιες-μύριες ζημιές πολλοί από δαύτους, πράμα διόλου βάμος αν το καλοσκεφτείς. Να σημειωθεί τέλος πως ένα από τα πλουσιότερα ιδρύματα; σωματεία; επέ; δεν ξέρω, ανά το ντουνιά, είναι αυτό μιας εκ των συζύγων τού «Καστανέδα», που κάνει μαζώξεις ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΕΣ σε κάτι σαλέ σε κάτι μαλέ στις Ελβετίες και γενικώς, όπου πας και κάνεις ασκήσεις, στρέτσινγκ και γ@μωπιλάτες και τέτοια και σου διαβάζουν το Γλάρο Ιωνάθαν για να γίνεις αετός, ναγουάλ, τονάλ και οκέι. Δηλαδή αραβοσιτέλαιος.

Μάνγκες και άνιμες, ο Άρης είναι πιο ψυχεδέλεια απ’ όλους αυτούς μαζί.

Μέιντ μπαϊ Γάκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: