Ο Γάκος σούρνεται με το σλίδερ (2006)

Ξεκινώντας, να μη το ξεχάσω: αυτά τα ντεμέκ ουίσκια που πουλάει ο ΑΒ με 6,49 έουρος μην τα πίνετε, ρε μ@λάκες, πιείτε καλύτερα αμόλυβδη, πιείτε κολόνια όπως ο κόντες ο Σολωμός (αχ πώς μοσχοβολάει ο στόμας του), πιείτε γάλα, πιείτε ό,τι θέτε αλλά όχι αυτά. Είναι κάτι φάσεις στο νιονιό μας που τα λένε συνάψεις, και οι συνάψεις δεν είναι βαμπίρια να ζούνε για πάντα, πεθαίνουν, καίγονται, χάνονται, κι άντε να τις ξαναβρείς μετά: όλα με τα σφυριά στα γόνατα και τα πηνία στην κεφάλα θα σ’ έχουνε και δε θα μπορείς να βγεις κι απ’ το σπίτι – και για γήπεδο ούτε λόγος, θα βλέπεις το Λαό και θα νιώθεις κούρκος που ξέκοψε απ’ το κοπάδι. Και την αγωγή ακόμα, με ντιλίβερι θα σ’ τη φέρνει ο σπετσέρης. Συνελόντι, μαγκίτες: καθαρά ποτά. Και γενικώς υγιεινή ζωή. Για να ’μαστε όσο πιο βάμος γίνεται (οκέι, δε γίνεται και πολύ: όσο πάει), γιατί μάς έχουμε ανάγκη.

Λοιπόν , το έργο.

Λοιπόν το έργο, αν έχεις τη γαϊδουρινή υπομονή να το πας μέχρι το ημιχρόνιο, ΤΑ ΣΠΑΕΙ. Είναι τρελό γούστο, και ο μαν που το έγραψε/παρήγαγε/σκηνοθέτησε είναι φαν του είδους και των υποειδών, καθώς έχει στο μυαλό του και ξεδιπλώνει ζγα-ζγα μια τύπου Ινβέζον ιστορία, όπου εμπλέκεται ένας πανάρχαιο εξωγήινο σιχαμερό παράσιτο που πάει σε διάφορους κατοικημένους πλανήτες και τους γ@μεί τον αδόξαστο, αφού βρίσκει στην αρχή ένα θηλυκό να του κυοφορήσει τα μωρά – κατιτί σ@ουλήκια, κάτι σα διασταύρωση γυμνοσάλιαγκα και μπαρμπουνιού που σούρνονται μεν, αλλά με τα 1.000 – αποδίδεται πάρα πολύ καλά στο έργο αυτό, και όταν τα δείχνει ένα-ένα και όταν κυνηγάνε τον κοσμάκη μπούγιο για να μπούνε στο…

Οκέι, οκέι. Και το σπόιλερ έχει τα όριά του

Νότα μπένε: Ωραία, αποκρουστική και πρωτότυπη η σκηνή με τη γιγάντια μήτρα, και πολύ αστεία ταυτόχρονα, ακόμα κι όταν σκάει και γεμίζει τον τόπο πλασματάκια. Ιδίως τότε.

(«Γιγάντια μήτρα»; Τι λέω;…)

Τα μεγέθη στο τέλος θα σας θυμίσουν ολίγη από Πίτερ «Λορντ οβ δε Ρινγκ» Tζάκσον (ξέρετε), αλλά οκέι, ώς εκεί.

Οι φαν θα γουστάρουν με τα ζόμπι-πίτσες. Οι ρέστοι, πίτσα-φαν, δεν ξέρω, δείτε την Ωραία της Ημέρας – ή κάτι τέσπα από Μπουνιέλ, που είναι ένα χιλιάρικο φορές καλύτερος απ’ αυτόν που έκανε τα χαμερπή, λίτεραρι, Σλίδερς.

Άντε, μη φορτώσω.

Καραπροτείνεται, έχει πλάκα.

Μέιντ μπαι Γάκος