Τι να πω τώρα γι’ αυτό το έργο; Τι να πω δηλαδή για τον έρμο τον Ντέιβιντ Καραντάιν; Που τον έχω κόνισμα από τότε που τα ’φερε έτσι η π@υτάνα η ζωή και χάσαμε τον Μπρους και πήρε αυτός το ρόλο στο Κουνγκ Φου; Δηλαδή όντως τώρα τι να πεις; Το Κουνγκ Φου είναι Η επίπτωσα από τα σίριαλ τού τότε, κι όχι μόνο για μένα που ’χε πέσει η μάνα μου από τις σκάλες.* Θυμόμαστε όλοι από το πώς πάταγε το ρυζόχαρτο ή πώς έπιανε με τους πήχεις το θεόκαυτο μαγκάλι, μέχρι τα άσπρα μάτια του δασκάλου του και τη μουσική που έπαιζε στα γράμματα. (Ρωτήστε τον 78…) [σ.σ. - εγώ είμαι αυτός... ο 78]Πολλά χρόνια περάσανε από τότε, πολλά… Κι όλα τους, ένα κι ένα. Να’ναι καλά κι ο Ταραντίνο δηλαδή που τον νεκρανάστησε μετά από ένα κομποσχοίνι αποτυχιών, που έφεραν το αποτέλεσμα να παίζει τώρα ο μέγας Καραντάιν σ’ αυτό το αίσχος.
Λίγα Λόγια την Ταινία: Σαγκάη και περίχωρα αυτής, κατά το ’30-τόσο (πριν τους Ιάπωνες, επί Κουόμιντανγκ, το Εθνικιστικό Κόμμα, για τους Ζούνιορ, που αποσχίστηκε από το Κομ@υνιστικό και με το στρατό προσπαθούσε να πάρει την εξουσία), Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι ανάμεσα στους ντόπιους, όπιο (ας πσαχτούν όσοι δε βαριόνται να διαβάσουν πράγματα στο νετ για τον Πόλεμο του Οπίου, ίσως είναι ο μεγαλύτερος που έγινε ποτέ, και σίγουρα είχε τα περισσότερα λάφυρα), καμπαρέ (ένα τους λεγόταν Belamy, κι εγώ από τα νεύρα τραγουδούσα Στου Μπελαμή το Οουζερί), κι από κοντά ένα μοναστήρι… Βου Τανγκ (!), που το run ο… Καραντάιν, δηλαδή έλα μ@υνί στον τόπο σου. Ό,τι να ’ναι… Κι ένας δικτάτορας που θέλει να φτιάξει χημικά για σκοτώσει όλους τούς χωρικούς προς παραδειγματισμό.
(Παρένθεση: Οτιδήποτε σχετικό με αέρια θανάτου μού φέρνει ΦΥΣΙΚΑ στο νου το Zyclon-B, που το έφτιαξαν οι Γερμανοί για να εξοντώσουν τους Ε`βραίους, δηλαδή που το φτιάξαμε εμείς για να εξοντώσουμε τους Άλλους, δηλαδή εγώ για να εξοντώσω όποιον θέλω, ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΗ ΔΙΝΩ. Εξ ου και τα κάποια νεύρα. – Κλείνει, που λέει ο λόγος η παρένθεση).
Και δε φτάνουν αυτά. Όχι. Παίζει και η Ντάριλ Χάνα στο έργο, μια Αμερικάνα τραγουδίστρια της μέινστριμ τζαζ, που ψάχνει στην… Κίνα τον αδερφό της που είναι χημικός και πρεζάκι και γίνεται (ψιλό) γκόμενα του δικτάτορα. Τρελά γέλια όταν τής λέει (είναι ο ορισμός τού άπλα): «Θα μπορούσα να αγοράσω χίλιες γυναίκες, μα όλα τα λεφτά του κόσμου δε θα μου έφταναν για ν’ αγοράσω εσένα»! Δηλαδή ΟΥΤΕ ο Φοίβος.
Άμα λαίμαι ό,τι να ’ναι, το εννοούμε.
Και ναι, πρόκειται για το να-το-φας-εν-τω-άμα ανδροειδές (που παραήτανε γυναικοειδές) στο υπερμεγάλο έργο Blade Runner. Πολλά χρόνια περάσανε από τότε, πολλά… Κι όλα τους, ένα κι ένα. Άμα έγινε έτσι το Χάνα, εγώ είμαι πλησιόσαυρος.
Τεσπά, έχει και κάποιες σκηνές με μάχες κουνγκ-φου κι έτσι, που πιθανότατα είναι οι χειρότερες στην ιστορία του κινηματογράφου μετά απ’ αυτές σ’ εκείνες τις ελληνικές βιντεοταινίες που τώρα ξεχνάω πώς τις λένε – ας μας θυμίσει κάποιος. Ο δε Ντέιβιντ νικάει πάντα τους αντιπάλους του, πηγαίνοντας το κεφάλι μια δεξιά, μια αριστερά. Όπου και να τον χτυπάνε, εκείνος κουνάει το κεφάλι ο φουκαράς, μια δεξιά, μια αριστερά, και τους νικάει. Ακόμα και σφαίρα να του ρίξουνε. Στο στομάχι. Το κεφάλι εκείνος. Πο ρεπ @ύστη, ο έρμος δε μπορεί να περπατήσει. Καλά-καλά δε μπορεί να μιλήσει. Μιλάμε, ψευδίζει και τελείως πια, μια στιγμή λέει σε κάποιον, «Νάιθουίτ» («Ωραίο κοστούμι»), και έμεινα μ@λάκας.
Γ@μώ τα ξύλα μου.
Δεν περιγράφω άλλο.
Με πήρανε τα χρόνια.
Και η loserοσύνη,** Θε μου.
-------------------
*Στον έκτο μήνα.
** Με ένα ο, γκάιζ.
Μέιντ μπάι Γάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου